The Gruffalo's Child
października 27, 2018
Autor
|
Julia Donaldson
|
Ilustracje
|
Axel Sheffler
|
Wydawnictwo
|
Macmillan
|
Cena
|
12.99£
|
Rodzaj
|
Dźwiękowa
|
Wiek
|
Brak danych
|
Gruffalo
ostrzega swoją córeczkę, aby nie chodziła sama po ciemnym lesie, bo Wielka Zła
Mysz może być za nią. Gruffalo opowiada jej, o tym jak ją pewnego razu spotkał.
Co prawda nie może przypomnieć sobie szczegółów, ale pamięta, że Mysz była
okropnie silna, miała długi, łuskowaty ogon, jej oczy przypominały baseny pełne
ognia, a jej straszne wąsiska były twardsze niż drut. Pewnej śnieżnej nocy,
kiedy Gruffalo smacznie spał jego córeczka wybrała się na wędrówkę. Najpierw
odnalazła długi ślad, zupełnie jak po mysim ogonie, jednak okazało się, że to
ślad węża. Ten mówi, że nie jest myszą, ale wie, że mysz je teraz pewnie ciasto
z gruffalo. Kolejne ślady zaprowadziły dziecko Gruffalo do domku sowy, ta
oznajmiła, że nie jest myszką, ale mysz na pewno jest gdzieś niedaleko i je
placek z gruffalo. Ostatni był lis, który powiedział, że mysz jest pod drzewem
i pije teraz herbatę z gruffalo. Dziecko Gruffalo oznajmia, że wie, że to są
tylko sztuczki i nie wierzy w Wielką Złą Mysz. Jednak dziewczynka znajduje
myszkę, nie dużą, nie złą, taką, co nadaje się na kolację. Jednak przed
jedzeniem mysz proponuje, że przedstawi ją Wielkiej Myszy... I idzie zawołać swoją wielką i złą koleżankę. Mysz weszła na
drzewo i poprosiła, aby maluch poczekał chwilę, a ona zawoła Wielką Złą Mysz. W
międzyczasie wzszedł księżyc w pełni, a na ziemi ukazał się wielki
cień myszy. Dziecko Gruffalo wrzasnęło i uciekło, mysz zeskoczyła z drzewa i uśmiechnęła
się – w końcu zachowała życie i swoją pozycję wielkiej i złej. A dziewczynka pobiegła s
powrotem do jaskini do swojego taty, gdzie poczuła się nieco bardziej odważna.
Grafika
jest troszkę bardziej mroczna (w końcu rzecz dzieje się w nocy, w trakcie
śnieżnej zamieci), ale utrzymana w tej samej konwencji co pierwsza część. Czcionka
jest ładna, tak jak w pierwszej części w fabułę wpisane są ikonki, który
przycisk należy wcisnąć w tym miejscu. Wierzcie lub nie, ale niesamowicie
podkręca to klimat, szczególnie straszny dźwięk zamieci działa na wyobraźnię. Panel dźwiękowy w
zasadzie jest bardzo podobny do poprzedniczki, jest też zamocowany w ten sam
sposób, jednak nie trzeba trafić dokładnie w środek przycisku, aby się coś
zadziało.
Wiecie,
to, że Gruffalo ma córeczkę zadziałało tylko na jego korzyść… Zo mówi, ze
córeczka to Zo, a tatuś to „Glufalo Maciej”… także uważa, że dźwięk zamieci
jest straszny, ale nie na tyle, żeby go nie wciskać… A wciskanie w tym egzemplarzu
jest łatwiejsze, wszystko to składa się na wyznanie dwulatki: „kocham niebieski
Glufalo” (patrz okładka).
Jak
można nie lubić tej pozycji? Czytamy ją bardzo często, Zo nawet nie próbuje z
niej powyrywać stron. Mnie trochę przeraża, że córeczka Gruffalo nosi taką
laleczkę, która się przewija w Blair Witch Project, Ci co pamiętają i mają
bujną wyobraźnię po prostu muszą to wziąć na klatę.
Inne w kolekcji:
0 komentarze